زبانِ سره (#)

مشکل در این نیست که پارسی از زبان‌های دیگر واژه‌هایی بگیرد. هیچ ‌یک از زبان‌های بزرگ، سَره و پاک نیستند و خواستن زبان سَره خنده‌آور است. برای مثال انگلیسی، صدها واژه از فرانسه و دیگر زبان‌ها به وام گرفته است. ولی همه‌ی این واژه‌ها با پیروی از دستور زبان انگلیسی، انگلیسی شده‌‌اند. تصور کنید که زبان انگلیسی چه اندازه پیچیده و ناکارآمد می‌شد اگر وام‌واژه‌های فرانسه که فراوان هم هستند، از دستور زبان خود پیروی می‌کردند. اسم‌ها، جنس مونث و مذکر خود را حفظ می‌کردند، مشتق‌های فعلی به صورت فرانسه به کار می‌رفتند. بیچاره زبان پارسی، سده‌ها با چنین وضعی روبرو بود و هنوز هست. نه تنها وام‌واژه‌های عربی با دستور خود به کار می‌روند بلکه گاه واژه‌های پارسی نیز با دستور عربی صرف می‌شوند و باید از قاعده‌های عربی پیروی کنند و چنین چیزی در سال‌های گذسته بیشتر شده است (دهه‌ی مبارکه؛ پرونده‌ی مختومه؛ مهر، ممهور؛ کلاه، مکلا؛ استاد، اساتید)! در نتیجه، کم‌کم پارسی دچار فلج شده بود؛ چون وام‌واژه‌های بی‌شمار عربی هر یک گروهی از مشتق‌های خود را به همراه می‌آوردند.

دکتر حیدری ملایری